ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ΠΥΛΕΣ

The Sociological Study of Religion

Sociology of Religion is the study of the beliefs, practices and organizational forms of religion using the tools and methods of the discipline of sociology. This objective investigation may include the use of both quantitative methods (surveys, polls, demographic and census analysis) and qualitative approaches such as participant observation, interviewing, and analysis of archival, historical and documentary materials.

Sociologists of religion study every aspect of religion from what is believed to how persons act while in worship and while living out their stated convictions. They study the changing role of religion both in the public arena (political, economic and media) and in intimate interpersonal relationships. Global religious pluralism and conflict, the nature of religious cults and sects, the influence of religion on racial, gender and sexuality issues, and the effect of the media and modern culture has on religious practices are all topics of interest in current sociology of religion research.

Historically the study of religion was central to the discipline of sociology with early seminal figures such as Emile Durkheim and Max Weber writing extensively on the role and function of religion in human society. Social scientists who study religion today perform a vital function in helping journalists and the general public make sense of the rise of religious themes and influences in television, political conflicts, personal issues such as abortion and homosexuality and in highly publicized "cultic" tragedies. The discipline of sociology of religion has much to teach about how religion functions for the individual and in society. Unfortunately research done by sociologists of religion seldom filters out of the "ivory towers" to those "in the trenches."

This web site is one of the few on the Internet devoted to exploring the discipline of sociology of religion. We have assembled here links to all the known sociology of religion sites on the web. We hope to use this site both to provide a reliable and trusted path into the discipline and as a platform for making accessible to the general public the findings and knowledge gained through sociological study of religion.  The Hartford Institute for Religion Research has five faculty members whose primary academic discipline is sociology of religion.  

More information on Sociology of Religion can be found at:

Sociology of ReligionA description of the field written by Grace Davie for the Encyclopedia of Religion and Society.

Why Study Religion Sociologically?Written by Jeffrey Hadden at the University of Virginia

You may wish to visit our page of Practical Resources  for Sociologists, designed to offer tips on a variety of subjects including presentation skills, interacting with the media, and job searching for sociologists of religion.  

Also, visit our partial guide to Sociology of Religion literature compiled by Nancy T. Ammerman for more information on recent publications in the field. 

Hinduism- 1

Θρησκειολογία

Με τον όρο θρησκειολογία εννοείται η σπουδή για την κατανόηση της θρησκείας. Οι θεολογικές ρίζες της θρησκειολογίας Ο άγιος Άνσελμος, φιλόσοφος, θεολόγος και επίσκοπος όρισε την θεολογία ως πίστη που αναζητά την κατανόηση. Η θεολογική μελέτη της θρησκείας αφορά στην σπουδή του αντικειμένου από μια ιδιαίτερη θρησκευτική κοινότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν διακριτές θεολογίες (Χριστιανική, Ισλαμική, Ιουδαϊκή κ.ο.κ.). Παρά τη συγκεκριμένη οπτική της η θεολογία είναι η αρχαιότερη μορφή θρησκευτικών μελετών, ίσως τόσο αρχαία όσο και η ίδια η θρησκεία. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε ο άνθρωπος να αναρωτιέται και να σκέπτεται για τη θρησκεία του, άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνει θεολογική σκέψη. Οι θεολογική οπτική αντιλαμβάνεται τα σύμβολα,τις παραδόσεις και τις πρακτικές μιας ιδιαίτερης θρησκείας ως κανόνες, αυθεντίες ή σημεία αναφοράς. Ο τελικός στόχος της σπουδής για έναν θεολόγο είναι η υπέρτατη θρησκευτική αλήθεια προς την οποία στρέφει η θρησκευτική του παράδοση (π.χ. Θεός, Αγία Τριάδα, Αλλάχ, Μπράχμαν). Ο θεολόγος εξ ορισμού πιστεύει σε αυτή την αλήθεια και ασκεί την λογική για την πληρέστερη κατανόηση της θρησκευτικής πραγματικότητας. Στέκει στο κέντρο της πίστης του και μελετά τη θρησκεία ως αναπόσπαστο τμήμα της θρησκευτικής του κοινότητας. Είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήσει την θρησκειολογική μεθοδολογία για την κριτική ανάλυση της θρησκευτικής του παράδοσης, αλλά θα το πράξει σε σχέση πάντα με τη συγκεκριμένη παράδοση, προκειμένου να την κάνει κατανοητή σε αλλόθρησκους, να την διδάξει σε ομόθρησκους, να ασκήσει κριτική να την καθάρει ή να την αναμορφώσει. Η Θρησκειολογία Η όρος θρησκειολογία αναφέρεται συνήθως στη μελέτη της θρησκείας από κοσμικής άποψης. Η συγκεκριμένη προσέγγιση πρόβαλε κατά τον 19ο αιώνα ως προσπάθεια ορθολογιστικής και συχνά νατουραλιστικής (μη υπερφυσικής) ερμηνείας της θρησκείας και σήμανε την απαρχή μιας μη θεολογικής ακαδημαϊκής μελέτης του θρησκευτικού φαινομένου. Οι θρησκειολόγοι προσπαθούν εν γένει να κατανοήσουν μια θρησκεία εκ των έξω, όχι ως πιστοί, αλλά από την ιστορική, κοινωνιολογική, ή ανθρωπολογική οπτική της. Ωστόσο, ενίοτε ό όρος θρησκειολογία χρησιμοποιείται υπό την ευρεία έννοιά του, περιλαμβάνοντας τόσο τις κοσμικές όσο και τις θεολογικές προσεγγίσεις της θρησκείας. Ως εκ τούτου ορισμένοι ακαδημαϊκοί χρησιμοποιούν τον όρο 'επιστήμη της θρησκείας' ή τον γερμανικό αντίστοιχο 'religionwissenschaft' για να περιγράψουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τη μη θεολογική, κοσμική μελέτη των θρησκειών. Προχωρούν μάλιστα και σε περαιτέρω διάκριση μεταξύ 'ιστορίας των θρησκειών' και 'συγκριτικής θρησκειολογίας'. Η ιστορία των θρησκειών τείνει να εστιάζεται σε διακριτές θρησκείες και τις διερευνά στο ατομικό ιστορικό, πολιτισμικό και γεωγραφικό τους εννοιολογικό πλαίσιο. Η συγκριτική θρησκειολογία διερευνά τις θρησκευτικές και διαφορές ανάμεσα σε θρησκείες και εποχές. Η θρησκειολογία διαφέρει από τη θεολογία από πολλές απόψεις. Οι θεολόγοι ενδιαφέρονται συχνά για την κατανόηση, ερμηνεία και την υπεράσπιση των δογματικών αληθειών της θρησκείας τους. Ενδιαφέρονται κυρίως για νομοκανονικά ζητήματα -τι είναι αληθές και τι ψευδές σε ό,τι αφορά στους θρησκευτικούς ισχυρισμούς. Οι θρησκειολόγοι συνήθως παραμερίζουν ζητήματα που αφορούν στην αλήθεια ή το ψεύδος των θρησκευτικών ισχυρισμών περί έσχατων και πνευματικών πραγματικοτήτων και εστιάζονται στην κατανόηση της θρησκείας ή των θρησκειών ως ανθρώπινων πολιτισμικών φαινομένων. Ενδιαφέρονται λιγότερο για θεολογικά ερωτήματα του τύπου ποιες αλήθειες θα έπρεπε να πιστεύει κανείς και περισσότερο για το πώς και γιατί εμφανίζονται δεδομένες θρησκευτικές συμπεριφορές. Οι θεολόγοι ανατρέχουν στην αυθεντία ιερών κειμένων και παραδόσεων προκειμένου να υπερασπιστούν την άποψή τους, ενώ οι θρησκειολόγοι ανατρέχουν σε γενικές έννοιες, προσβάσιμες τόσο στους πιστούς όσο και στους μη πιστούς. Ο θρησκειολόγος ερευνητής μπορεί να είναι πιστός ή μη, αλλά είναι υποχρεωμένος να παραμερίσει τις ατομικές του πεποιθήσεις, προκειμένου να κατανοήσει μια θρησκεία (τη δική του ή άλλη). Όπως είναι φυσικό, οι υποκειμενικές του απόψεις περί πίστης ή μη στη θρησκεία είναι δυνατόν να επηρεάσουν τις θεωρίες και τα ερμηνευτικά πρότυπα που χρησιμοποιεί ως εργαλεία. Εν γένει, ενώ ο θεολόγος διεξάγει την έρευνά του στα συμφραζόμενα μιας θρησκευτικής κοινότητας και παράδοσης (Χριστιανισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός, Ισλάμ κ.λπ.) ο θρησκειολόγος διεξάγει την έρευνά του στα συμφραζόμενα της ακαδημαϊκής κοινότητας και παράδοσης (κοινωνιολογία, ψυχολογία, ιστορία κ.λπ.). Στο πεδίο της θρησκειολογίας διακρίνεται μια ποικιλία επί μέρους κλάδων, οι οποίοι κατηγοριοποιούνται γενικά ως εξής: Ανθρωπιστικές σπουδές στη θρησκεία, που περιλαμβάνουν ιστορία της θρησκείας, φιλολογικές σπουδές και φιλοσοφία της θρησκείας. Κοινωνικές σπουδές στη θρησκεία, στις οποίες περιλαμβάνεται η ανθρωπολογία, η ψυχολογία και η κοινωνιολογία της θρησκείας. Φαινομενολογία της θρησκείας, μια μοναδική και διακριτή προσέγγιση στη μελέτη της θρησκείας per se, παρά στην αντιμετώπιση της θρησκείας ως υποκατηγορίας κάποιας άλλης ακαδημαϊκής σπουδής. Ανθρωπιστικές θρησκειολογικές σπουδές Ιστορία των θρησκειών Αν και ο όρος 'ιστορία των θρησκειών' είναι ενίοτε συνώνυμος με εκείνον της 'επιστήμης της θρησκείας' ή Religionswissenschaft όπως προαναφέρθηκε, ουσιαστικά πρόκειται για ξεχωριστό κλάδο που επιχειρεί την ιστορική προσέγγιση στην κατανόηση της θρησκείας. Η συγκεκριμένη προσέγγιση χρησιμοποιεί τα εργαλεία της ιστορικής έρευνας για την κατανόηση ενός ιδιαίτερου θρησκευτικού φαινομένου με όρους της ιστορίας του και των αλληλεπιδράσεων που εμφανίζει με το ευρύτερο πολιτισμικό, πολιτικό και ιστορικό περιβάλλον στο οποίο πρόβαλε και αναπτύχθηκε. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια προσέγγιση που δίνει έμφαση στην κατανόηση κάθε θρησκείας βάσει των ιστορικών της συμφραζόμενων. Φιλολογική προσέγγιση Αρκετοί ερευνητές, θρησκειολόγοι και θεολόγοι- ειδικεύονται στη μελέτη και ερμηνεία ιερών κειμένων (Βίβλος, Κοράνιο, Βέντα). Η κριτική ανάλυση των διαφορών που παρουσιάζουν διαφορετικές εκδόσεις των κειμένων βοηθά στην προσπάθεια αναδημιουργίας των πρωτότυπων κειμένων, πριν αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά τους από αλλεπάλληλες παρεμβάσεις. Εδώ χρησιμοποιούνται οι μέθοδοι της ιστορικής κριτικής ανάλυσης για την ανάγνωση και την κατανόηση των θρησκευτικών κειμένων στο φως της ιστορικής τους προέλευσης. Με άλλα λόγια η ιστορικίζουσα κριτική ανάλυση αναζητά το τι σήμαιναν αυτά τα κείμενα όταν πρωτογράφτηκαν. Προσπαθεί να κατανοήσει τα κείμενα με όρους του ιστορικού κόσμου πίσω από το κείμενο. Οι φιλολογικές προσεγγίσεις διαχειρίζονται τα ιερά κείμενα λιγότερο ως ιστορικά χειρόγραφα και περισσότερο ως αφηγηματικά έργα, ποίηση ή άλλες μορφές λογοτεχνίας, εφαρμόζοντας διάφορες μεθόδους φιλολογικής ανάλυσης για να κατανοήσει τον κόσμο που περιγράφει το κείμενο. Στο επίπεδο της θεολογίας ορισμένοι ερευνητές χρησιμοποιούν 'κανονικές' ή εκκλησιαστικές προσεγγίσεις στην ανάλυση των ιερών κειμένων, μελετώντας τα υπό την οπτική γωνία της ιερής κοινότητας που διαμορφώθηκε γύρω τους. [Επεξεργασία]Φιλοσοφία της θρησκείας Δεδομένου του οντολογικού επιχειρήματός του για την ύπαρξη του θεού, ο Άγιος Ανσέλμος είναι ένα καλό παράδειγμα φιλοσόφου της θρησκείας. Όπως και οι θεολόγοι, οι φιλόσοφοι της θρησκείας ενδιαφέρονται για την θρησκευτική αλήθεια. Αντίθετα από τους θεολόγους, όμως, ενδιαφέρονται για την ορθολογική ερμηνεία των ισχυρισμών περί αληθείας χωρίς αποκαλυπτικούς ισχυρισμούς. Για τον θεολόγο η γνώση της ύπαρξης του θεού εξαρτάται από το γεγονός ότι Εκείνος αποκάλυψε τον εαυτό Του (π.χ. στη Βίβλο ή το Κοράνιο). Ο φιλόσοφος αναρωτιέται αν είναι δυνατόν να αποδειχθεί η ύπαρξη του Θεού χωρίς την προσφυγή σε αποκαλυπτικές δοξασίες. Είναι δυνατόν η λογική per se να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού; Ορισμένοι φιλόσοφοι ισχυρίζονται πως ναι, άλλοι όχι. Οι φιλόσοφοι της θρησκείας επίσης εφαρμόζουν τη λογική σε θρησκευτικά ερωτήματα περί της φύσης του Θεού, της πιθανότητας θαυμάτων, της μεταθανάτιας ζωής, του προβλήματος του κακού και πολλών άλλων συναφών θεμάτων. Κοινωνικές και επιστημονικές προσεγγίσεις Ανθρωπολογία της θρησκείας Η ανθρωπολογία μελετά την θρησκεία ως στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού εντοπίζοντας το ενδιαφέρον της ιδιαίτερα στους πρωτόγονους, φυλετικούς ή γηγενείς πολιτισμούς. Η έρευνα πεδίου σε αυτή την περίπτωση -θεμελιώδης για την ανθρωπολογική μελέτη της θρησκείας- περιλαμβάνει εκτεταμένη εθνολογική παρατήρηση του θρησκευτικού πολιτισμού. Σημαντικές μορφές στην ανθρωπολογική σπουδή της θρησκείας είναι ο Ε. Μπ. Τέιλορ (1832-1917), ο Ρ. Ρ. Μάρετ (1866-1943), o Άντριου Λανγκ (Andrew Lang) (1844-1912) ο Ε. Ε. Έβανς-Πρίτσαρντ (1902-73), ο Μπρονισλάβ Μαλινόβσκι (Bronislaw Malinowski) (1884-1942) και ο Κλίφορντ Γκερτζ (Clifford Geertz). [Επεξεργασία]Ψυχολογία της θρησκείας Η ψυχολογία της θρησκείας εφαρμόζει τις ιδέες και τις μεθόδους των ψυχολογικών και συμπεριφορικών επιστημών για την κατανόηση του θρησκευτικού φαινομένου, με ιδιαίτερη έμφαση στη θρησκευτική εμπειρία και συμπεριφορά. Σημαντικές μορφές στην ψυχολογία της θρησκείας υπήρξαν οι: Ε. Ντ. Στάρμπακ E. D. Starbuck (1866-1947), Γουίλιαμ Τζέιμς William James (1842-1910) και Γκόρντον Ολπορτ Gordon Allport. Επίσης, τόσο ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ όσο και ο Σίγκμουντ Φρόιντ πρόσφεραν τις δικές τους ψυχαναλυτικές ερμηνείες για τη θρησκεία, δημιουργώντας δύο διακριτούς δρόμους ερμηνείας και κατανόησης της θρησκείας. Κοινωνιολογία της θρησκείας Η κοινωνιολογία της θρησκείας μελετά το θρησκευτικό φαινόμενο ως κοινωνικό. Έρευνες και άλλα εργαλεία κοινωνιολογικής έρευνας χρησιμοποιούνται για να καθοριστούν τα επίπεδα της θρησκευτικής πίστης και πρακτικής. Οι έννοιες της κοινωνιολογίας εφαρμόζονται στις προσπάθειες κατηγοριοποίησης θρησκευτικών κοινοτήτων σε διαφορετικούς τύπους και στην ανάλυση των λειτουργιών της θρησκείας στην κοινωνία. Οι κοινωνιολόγοι μελετούν φαινόμενα όπως τα νέα θρησκευτικά κινήματα, η εκκοσμίκευση, ο πολιτικός και οικονομικός ρόλος των θρησκειών. Σημαντικές μορφές για την κοινωνιολογία της θρησκείας υπήρξαν οι Εμίλ Ντιρκάιμ (1858-1917), Καρλ Μαρξ (1818-1883), Ερνστ Τρελτς Ernst Troeltsch (1865-1923), Μαξ Βέμπερ Max Weber (1864-1920) Τάλκοτ Πάρσονς Talcot Parsons (1902-1979) και Πήτερ Μπέργκερ Peter Berger. [Επεξεργασία]Φαινομενολογία της θρησκείας Η φαινομενολογία της θρησκείας προέρχεται από την φαινομενολογική φιλοσοφία του Έντμουντ Χούσερλ (Edmund Husserl). Σημαντικοί φαινομενολόγοι της θρησκείας υπήρξαν οι Νάθαν Σόντερμπλομ (Nathan Soderblom) (1866-1931), Γκαράρντους φαν ντερ Λιου (Garardus van der Leeuw) (1890-1950), ο Ρούντολφ Όττο (Rudolf Otto) (1869-1937), ο Φρίντριχ Χάιλερ (Friedrich Heiler) (1892-1967) και ο Μίρτσεα Ελιάντε (Mircea Eliade) (1907-1986). Η φαινομενολογική μέθοδος έρευνας έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Αντιαναγωγή: Η θρησκεία θεωρείται ως μοναδική sui generis κατηγορία της ανθρώπινης εμπειρίας, που δεν μπορεί να αναχθεί σε κατηγορίες άλλων μη θρησκευτικών σπουδών. Η ψυχολογία, η κοινωνιολογία ή άλλες σπουδές χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για την κατανόηση της θρησκείας, αλλά η θρησκεία αφεαυτής δεν είναι δυνατόν να αναχθεί σε ψυχολογικές, κοινωνιολογικές ή άλλες κατηγορίες. Η φαινομενολογική μέθοδος προσπαθεί να συλλάβει την μοναδικά θρησκευτική διάσταση των θρησκευτικών φαινομένων. Περιγραφή: Η βασική προσέγγιση είναι η προσεκτική παρατήρηση και αναλυτική περιγραφή των θρησκευτικών φαινομένων (μύθοι, σύμβολα, τελετουργικά, δόγματα κ.λπ.). Απoστασιοποίηση: Η κατανόηση των θρησκευτικών φαινομένων απαιτεί απαγκίστρωση ή αποστασιοποίηση από τις ατομικές θρησκευτικές απόψεις του ερευνητή, έτσι ώστε να εισέλθει εμπαθητικά να κατανοήσει δηλαδή ουσιαστικά την άποψη ενός οπαδού μιας διακριτής θρησκείας. Ο ερευνητής πρέπει να αποφύγει τη χρήση μιας σύγχρονης επιστημονικής ερμηνείας των θρησκευτικών φαινομένων και να προσπαθήσει να κατανοήσει πώς αυτά τα φαινόμενα γίνονται κατανοητά από τον οπαδό μιας διακριτής θρησκείας. Μεταφυσικά ζητήματα περί της ύπαρξης των αντικειμένων της θρησκευτικής εμπειρίας (Θεός, θεοί, πνεύματα) παραμερίζονται ως προσπάθειες ερμηνείας των πηγών προέλευσης αυτών των εννοιών βάσει σύγχρονων απόψεων. Η πραγματική προσέγγιση βρίσκεται στην προσπάθεια κατανόησης του τι σήμαιναν αυτές οι πεποιθήσεις για τον θρησκευτικό οπαδό. Διαίσθηση της ουσίας: Η εμπαθητική περιγραφή στοχεύει σε μια διαισθητική ενόραση των ουσιαστικών θρησκευτικών μορφών, δομών και προτύπων. Τούτη η ενόραση της ουσίας των θρησκευτικών μορφών περιγράφεται ενίοτε ως ειδητικό όραμα. Σύγκριση: Το ειδητικό όραμα γίνεται η βάση για τη συγκριτική μελέτη των θρησκειών, κατά την οποία η ίδια μορφή ή πρότυπο παρατηρείται σε διαφορετικές θρησκείες. Ως παράδειγμα συγκρητισμού θα μπορούσε να αναφερθεί η μελέτη των συμβολικών νοημάτων και των χρήσεων του νερού σε διάφορες θρησκείες ή η της έννοιας του ιερού χώρου, όπως αποκαλύπτεται στα θρησκευτικά οικοδομήματα διάφορων θρησκειών. Η κριτική σε αυτή την προσέγγιση της θρησκειολογίας εγείρει μια σειρά ερωτημάτων: Είναι η διαισθητική άποψη υπερβολικά υποκειμενική; Πώς είναι δυνατόν να βεβαιωθεί η ακρίβεια αυτών των ερμηνειών; Είναι η ταύτιση και σύγκριση των ουσιαστικών μορφών και προτύπων μη ιστορική; Αποσυνδέει τούτη η διαδικασία τις θρησκευτικές πρακτικές από το ιδιαίτερο ιστορικό και πολιτισμό πλαίσιο που τα νοηματοδοτεί; Είναι αυτή η μέθοδος θεολογική; Μήπως η θρησκευτική εμπάθεια υπονοεί κάποια θεολογική δέσμευση σε ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό νόημα; (Είναι αληθές ότι αρκετοί από τους σημαντικότερους φαινομενολογιστές της θρησκείας ήταν παράλληλα θρησκειολόγοι και θεολόγοι). [Επεξεργασία]Άλλες εξειδικεύσεις στον τομέα της θρησκειολογίας Άλλοι τομείς εξειδίκευσης της θρησκειολογίας περιλαμβάνουν: Μελέτη των νέων θρησκειών και θρησκευτικών κινημάτων Θεματικές σπουδές: π.χ. Τελετουργικές σπουδές Μελέτη ιδιαίτερων θρησκειών ή θρησκευτικών παραδόσεων: π.χ. Βουδιστικές σπουδές, Καθολικές σπουδές, Ιουδαϊκές σπουδές, Σπουδές στην Ορθοδοξία κ.λπ. Σπουδές βάσει γεωγραφικών κριτηρίων: π.χ. Νότιες θρησκείες, Θρησκεία στην Αμερική. Σπουδές εστιασμένες στις σχέσεις θρησκείας και άλλων γνωστικών περιοχών: π.χ. επιστήμη και θρησκεία, θρησκεία και πολιτική, θρησκεία και λογοτεχνία. Δικτυακοί τόποι Γενικές θεωρήσεις Kenneth Baker, Τι είναι ο θεολόγος; στο Homiletic and Pastoral Review January 1998. Η καθολική θέση στο ζήτημα διαφοράς θεολογίας και θρησκειολογίας. Aidan Nichols. Τι είναι η θεολογία Nettelhorst and West Τι είναι θεολογία Η θέση των Βαπτιστών. Nicholas Sutton. Ζητήματα που προκύπτουν από τις διαφορές θεολογίας και θρησκειολογίας DISKUS Vol.1 No.2 (1993) Ιστορία των θρησκειών The African American Religious History Documentary Project provides a good example of the historical approach to religious studies. Christian History Magazine investigates the history of Christianity. Φιλολογικές προσεγγίσεις Δικτυακοί τόποι βιβλικών σπουδών [Επεξεργασία]Φιλοσοφία της θρησκείας Πηγές Φιλοσοφίας της Θρησκείας στο Διαδίκτυο, Scott Moore, Baylor University. Ανθρωπολογία της θρησκείας Doug Padgett. Ανθρωπολογία της θρησκείας Σύντομη περιγραφή του κλάδου. Ψυχολογία της θρησκείας Michael Nielsen. Αξιοσημείωτοι άνθρωποι της ψυχολογίας της θρησκείας, Ψυχολογία της θρησκείας στις Η.Π.Α., Ψυχολογία του μέλλοντος της θρησκείας. Ψυχολογική έρευνα στο διαδίκτυο - Κατηγορία ψυχολογία και θρησκεία. Κοινωνιολογία της θρησκείας Κοινωνιολογία της θρησκείας - The Hartford Institute for Religious Research. Βιβλιογραφία Sharpe, E. J., Συγκριτική θρησκειολογία. Ιστορική εισαγωγή, Μετάφρ. Στέλιος Παπαλεξαν-δρόπουλος,εκδ. «Άρτος Ζωής», Αθήνα, 2008.

Τι απαντουν Εβραίοι Ραββίνοι για το ταλμουδ στ'ις αντιχριστιανικές αναφορές

Οι παραχαράκτες του Ταλμούδ Προφανώς ο Πλεύρης βασίστηκε σε αγγλικά κείμενα γνωστών πλαστογράφων του Ταλμούδ και όχι στο πρωτότυπο το οποίο δεν μπορεί να διαβάσει και να παραβάλει αφού δεν γνωρίζει αραμαϊκά. Αντισημίτες όπως ο Βαν Χάνινγκ, ο Νέστα Γουέμπστερ, ο Μπέντζαμιν Φρίντμαν και ο Γουέσλεϊ Σουΐφτ υποστήριξαν πως το Ταλμούδ αποκρύβεται συστηματικά από τους μη Εβραίους και περιέχει προσβλητικές δηλώσεις κατά αυτών. Στην πραγματικότητα, διατίθεται στις περισσότερες σοβαρές δημόσιες βιβλιοθήκες, και καθένας μπορεί να ψάξει την αλήθεια μόνος του. Το Ταλμούδ αποτελείται από δύο μέρη: το Μισσνά και τα σχόλια επάνω σε αυτό, το Γεμαρά. Το Μισσνά συντάχτηκε και εκδόθηκε από το Γιουντά Ανασσί το 200 Κ.Ε. και ήταν ο πρώτος Εβραϊκός κώδικας νόμων από την εποχή της Τορά. Υπάρχουν δύο είδη Γεμαρά, το Βαβυλωνιακό και το Παλαιστινιακό. Το τελευταίο το οποίο συμπληρώθηκε το 500 Κ.Ε. είναι μια καταγραφή των συζητήσεων των μελετητών της Παλαιστίνης. Το Μισσνά μαζί με το Βαβυλωνιακό Γεμαρά είναι γνωστό ως Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Το Μισσνά μαζί με το Παλαιστινιακό Γεμαρά είναι γνωστό ως Παλαιστινιακό Ταλμούδ. Τα δύο Ταλμούδ πάντα εκδίδονται χωριστά και ποτέ μαζί. Το φυλλάδιο του Βαν Χάνινγκ ανατυπώθηκε ευρέως, ενώ αφαιρέθηκαν ή προστέθηκαν αποσπάσματα, σχόλια και αναφορές στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 από εκδόσεις όπως Ο σταυρός και η Σημαία, Κοινή Λογική και Κεραυνός. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, ο Ιερέας Τζέραλντ Λ.Κ. Σμιθ συνέχισε να διανέμει δωρεάν φυλλάδια με περιεχόμενο όλα αυτά τα ψέμματα. Αν και σήμερα αναφέρονται σπάνια, αυτά τα κατασκευάσματα εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση για πολλές διαμαρτυρίες πως ο Ιουδαϊσμός είναι Αντι-Χριστιανικός. Η λίστα που παραθέτουμε είναι αυτή του Χάνινγκ. Τόσο ο Πρανετουά όσο και ο Φρίντμαν έφτιαξαν μια πολύ μεγαλύτερη, ωστόσο αυτή που ακολουθεί με τις ανασκευές, αντιπροσωπεύει το σύνολο. Κατηγορία: «Το Ταλμούδ αναφέρει τον Ιησού Χριστό ως το νόθο παιδί μιας πρόστυχης (Καλά, 1β, 18β)». Αλήθεια: Καλά, 1β, 18β. Αυτό το απόσπασμα δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο τόμο. Αποτελεί εξ ολοκλήρου κατασκευή, ενώ ακόμα και οι αριθμοί που αναφέρονται είναι πλασματικοί. (Σημ. Η κατηγορία του Πλεύρη που αναφέρεται σε αυτή την περικοπή είναι άλλη (Εβραίος δύναται να ψευδορκήσει με καθαρά την συνείδηση) Κατηγορία : «Ο Ιησούς βλασφημείται ως ανόητος (Σσαμπάθ 104β), ως μάγος (Τολντόθ Γεσσού), ως ειδολωλάτρης (Σανχεντρίν 103α) και τέλος ως διαφθορέας (Σανχεντρίν 107β)». Αλήθεια: Σσαμπάθ (Schabbath) 104β. Η ορθογραφία αυτού του τόμου είναι Σσαμπάτ (Shabbath). Δεν αναφέρεται στην έκφραση της εκτίμησης για κάποιον αλλά μάλλον σε διάλογο: «Αυτό μας διδάχθηκε, είπε ο Ράμπι Ελιέζερ στους Σοφούς: Ο Μπεν Στάντα δεν ήταν αυτός που υπέκυψε στα μαγικά από την Αίγυπτο γεμίζοντας εκδορές (ως φυλαχτά) τη σάρκα του; Αυτός ήταν ανόητος, απάντησαν εκείνοι, και οι αποδείξεις από τέτοιους δεν μπορούν να λαμβάνονται υπόψη». Οι επαγγελαματίες αντισημίτες υποστηρίζουν τη θεωρία πως όταν οι μελετητές του Ταλμούδ αναφέρονται στο Μπεν Στάντα, εννοούν το Χριστό. Ένας Βραττανός μελετητής, ο Ρ. Τράβερς Χέρφορντ, εκφράζει ως άποψή του στο «Ο Χριστιανισμός στο Ταλμούδ και το Μιντράσς» (σελ. 37) πως Μπεν Στάντα σημαίνει Ιησούς της Ναζαρέτ. Ωστόσο μετά λέει, «...Το Ταλμούδ έχει μόνο μια αόριστη και συγκεχυμένη θύμηση από τον Ιησού» (σελ.83). Και επισημαίνει πως ορισμένοι αμφισβητούν «ότι στο Ταλμούδ υπάρχουν δύο πρόσωπα που ονομάζονται Ιησούς, κανένας από τους οποίους δεν είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»(σελ 347). Το Τολντόθ Γεσσού είναι ένα βιβλίο από το Μεσαίωνα και δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ.[ΤοΤολντόθ Γεσσού είναι ένα πολεμικό έργο που γράφτηκε περίπου το 10ο αιώνα. Το Λεξικό της Οξφόρδης για την Εβραϊκή πίστη αναφέρει γι’ αυτό «...το συγκεκριμένο έργο είναι μια έκφραση έντονων αντιπαραθέσεων που γράφτηκαν ως απάντηση, στις όχι λιγότερο έντονες επιθέσεις κατά του Ιουδαϊσμού στα λαϊκά Χριστιανικά διδάγματα και γραπτά έργα (εκείνης της εποχής)»] Σανχεντρίν 103α. Ο ισχυρισμός του Βαν Χάνινγκ ότι ο Χριστός αποκαλείται ειδωλολάτρης είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένος. Σανχεντρίν 107β. Εδώ ο Βαν Χάνινγκ διαστρεβλώνει την αλήθεια έχοντας σαν βάση μια θρυλική ιστορία αυτής της περικοπής του Ταλμούδ. Όπως αναφέρεται στην πραγματικότητα, ο Ιησούς και ο δάσκαλός του συνάντησαν μια γυναίκα σε ένα πανδοχείο στην άκρη του δρόμου. Ο Ιησούς θαύμασε την εξαιρετική της ομορφιά και αμέσως ο δάσκαλός του τον νουθέτησε και τον έδιωξε από μαθητή του.Οι ραβίνοι του Ταλμούδ ασκούν οξεία κριτική στο δάσκαλο για την αυστηρότητα και τη σκληρότητά του απέναντι στον Ιησού. Κατηγορία: «Το Ταλμούδ αναφέρει πως ο Ιησούς πέθανε σαν ζώο και θάφτηκε σε εκείνη τη ‘βρωμερή σωρό’ ….Όπου πετούσαν τα πτώματα των σκύλων και των όνων και όπου οι γιοι του Σσαού (Χριστιανών) και του Ισμαήλ (Τούρκοι),μαζί και ο Ιησούς και ο Μοχάμεντ, χωρίς περιτομή και ακάθαρτοι όπως τα ψόφια σκυλιά θάβονταν (Ζομπάρ, III, 282). Αλήθεια: Ζοάρ, III, 282. Αυτό είναι ένα καβαλιστικό έργο του Μεσαίωνα (13) και δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ. Όλες οι «παραπομπές» είναι κατασκευασμένες. Κατηγορία: «Μία από τις βασικές αρχές του Ταλμούδ είναι πως όλοι οι μη Ταλμουδιστές υποβιβάζονται ως μη άνθρωποι, δηλαδή δεν είναι ανθρώπινα όντα αλλά κτήνη(Κεριτούθ, 6β, σελ. 78)». Αλήθεια: Κεριτούθ, 6β, σελ. 78. Ακόμα και το σύστημα αρίθμησης είναι πλασματικό. Το 6β σημαίνει σελίδα 6, πλευρά 2. Κατά συνέπεια, η σελίδα 78 δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με το 6β. Το Ταλμούδ δηλώνει εκεί ξεκάθαρα πως οι ειδωλολάτρες είναι άνθρωποι. Στα Εβραϊκά υπάρχουν διάφορες λέξεις για τον άνθρωπο: «αντάμ» «ισς» κλπ. Το Ταλμούδ λέει ότι στη Βιβλική γλώσσα, η λέξη «αντάμ» εννωεί Εβραίος, ενώ όταν αναφέρεται σε ειδωλολάτρες, χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις. Πουθενά, δεν υποννοείται καν ότι είναι κάτι λιγότερο από ανθρώπινα όντα. Κατηγορία: «ΟΠΟΙΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΟ Θ-Ο. Ακόμα και οι καλύτεροι από τους μη Εβραίους θα πρέπει να θανατώνονται’. (Αμποντά Ζαρά, 26β Τόζεποθ).» Αλήθεια: Αβοντά Ζαρά, 26β Τόζεποθ. Το Τόζεποθ δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ αλλά μια συλλογή σχολίων σχετικά με αυτό. Όσο για τα εδάφια που αναφέρει ο Βαν Χάνινγκ: Το πρώτο μέρος (που λέει πως ο φόνος ενός Χριστιανού θεωρείται θυσία) είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο. Για το δεύτερο μέρος, το Τοσαφότ παραθέτει μια Ταλμουδική πηγή που εξηγεί πως η πρόταση «οι καλύτεροι Χαναανίτες θα πρέπει να σκοτώνονται» λέχθηκε και εφαρμοζόταν μόνο κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον τους. (Η εξήγηση γι’ αυτό είναι πως αν δείχναμε οίκτο, αργότερα θα στρέφονταν εναντίον μας). (Σημ. Ο Πλεύρης το αναφέρει Αμποδά φυλ.26,2) Κατηγορία: «Η ακόλουθη παραπομπή από το Ταλμούδ θα πρέπει να ενδιαφέρει όλους τους Χριστιανούς. Σημείωση: ‘Γκόι, σημαίνει μη-Εβραίος. ‘Γκογίμ, είναι ο πληθυντικός του Γκόι.». «Ο Ίδιος ο Γεχοβά μελετά το Ταλμούδ όρθιος, τόσος είναι ο σεβασμός Του γι’ αυτό το βιβλίο (Τόμος Μεχιλά)». Αλήθεια: Τόμος Μεχιλά. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο στο Ταλμούδ. Επιπλέον, τα εσωτερικά στοιχεία στην υποτιθέμενη παραπομπή, φαίνονται εντελώς κατασκευασμένα. Το Ταλμούδ δεν είναι «αυτό το βιβλίο», αλλά συλλογή τόμων. Κατηγορία: «Κάθε γκόι που μελετά το Ταλμούδ και κάθε Εβραίος που τον βοηθά, πρέπει να πεθάνουν. (Σανχεντρίν, 59α Αβοντά Ζαρά 8-6)». Αλήθεια: Αβοντά Ζαρά 8-6. Όσον αφορά το συγκεκριμένο τόμο, οι παραπομπές είναι εξ ολοκλήρου πλασματικές. Ακόμα και ο αριθμός της αναφοράς είναι λάθος. Θα έπρεπε να λέει «Αμποντά Ζαρά 8α ή 8β». Ένας αριθμός όπως το 8-6 δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει στο Ταλμούδ. Σανχεντρίν, 59α. Εδώ καταγράφεται ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο Ραβίνους, ο πρώτος εκ των οποίων πράγματι υποστηρίζει φανατικά το θάνατο για κάθε ειδωλολάτρη που μελετά την Τορά (το Πεντάτευχο, όχι το Ταλμούδ). Ο δεύτερος Ραβίνος συντρίβει ολοκληρωτικά τα επιχειρήματα του συνομιλητή του, επισημαίνοντας ότι ένας ειδωλολάτρης που μελετά την Τορά μπορεί να εξελιχθεί ανεβάζοντας τον εαυτό του στο στάτους ενός Αρχιερέα. Κατηγορία: «Η γνωστοποίηση των θρησκευτικών μας αναφορών σε έναν γκόι θα ισοδυναμούσε με το θάνατο όλων των Εβραίων, διότι εάν οι γκογίμ μάθαιναν τι διδάσκουμε γι’ αυτούς θα μας σκότωναν όλους». (Λιμπρέ Νταβίντ 37)». Αλήθεια: Λιμπρέ Νταβίντ 37. Πρόκειται περί ολοκληρωτικής κατασκευής. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο στο Ταλμούδ, αλλά ούτε και σε ολόκληρη την Εβραϊκή λογοτεχνία. Κατηγορία: «Κάθε Εβραίος που ερωτάται από γκογίμ αν τα βιβλία μας περιέχουν πράγματα εναντίον τους, οφείλει και πρέπει να δίνει ψεύτικο όρκο». (Σσεελόθ – Ουτσσουβότ, Το Βιβλίο του Γορέ Ντεά 17)». Αλήθεια: Το Βιβλίο του Γορέ Ντεά 17. Τέτοια πρόταση δεν υπάρχει πουθενά και αποτελεί κατασκεύασμα εξ ολοκλήρου. Σσεελόθ – Ουτσσουβότ, Το Βιβλίο του Γορέ Ντιά 17. Στο Ταλμούδ δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Αυτές οι δύο λέξεις αποτελούν μέρος του τίτλου σε περίπου 1500 βιβλία, αλλά από μόνες τους σημαίνουν μόνο «ερωτήσεις και απαντήσεις». Κατηγορία: «Οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, αλλά τα έθνη του κόσμου δεν είναι άνθρωποι αλλά κτήνη. (Μπαμπά Μετσιά 114-6)». Αλήθεια: Μπαμπά Μετσιά 114-6. Αυτή η αναφορά είναι κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου. Ακόμα και η αρίθμηση είναι λάθος διότι δεν μπορεί να υπάρχει 114-6, αλλά 114α ή 114β. (Σημ. Ο Πλεύρης γράφει 114,Β) Κατηγορία: «Μετά την έλευση του Μεσσία, κάθε Εβραίος θα έχει 2800 σκλάβους. (Σιμεόν Ανταρσέν, φολ, 56δ)». Αλήθεια: Σιμεόν Ανταρσέν, φολ, 56δ. Στο Ταλμούδ δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Το συγκεκριμένο όνομα ανήκει σε έναν σχολιαστή της Βίβλου, του 10ου αιώνα. Το φολ. 56δ είναι πλασματικό. Κατηγορία: «Ο Γεχοβά δημιούργησε τους μη Εβραίους με ανθρώπινη μορφή για να μην πρέπει οι Εβραίοι να υπηρετούνται από κτήνη. Κατά συνέπεια, οι μη Εβραίοι είναι ζώα με ανθρώπινη μορφή, καταδικασμένα να υπηρετούν τους Εβραίους νυχθημερόν». (Μιντράσς Ταλπιότ, 225-Λ)». Αλήθεια: ΜιντράσςΤαλπιότ, 225-Λ. Αυτός δεν είναι τόμος του Ταλμούδ αλλά βιβλίου του Ελιγιά μπεν Σολομόν Αμβραάμ, α-Κοέν. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι συλλογή δοκιμίων και μιντρασσίμ με αλφαβητική σειρά που εκδόθηκε πρώτη φορά στη Σμύρνη το 1731 και είχε 220 σελίδες. Η αναφορά 225L δεν έχει κάποιο νόημα. Κατηγορία: «Αμέσως μόλις ο Βασιλιάς Μεσσίας θα κηρύξει επίσημα τον εαυτό Του, θα καταστρέψει τη Ρώμη και θα την κάνει έρημο. Αγκάθια και αγριόχορτα θα φυτρώνουν στο παλάτι του Πάπα. Μετά θα ξεκινήσει ανελέητο πόλεμο εναντίον των μη Εβραίων και θα κυριαρχήσει σε αυτούς. Θα τους θανατώνει κατά μάζες, θα σκοτώσει τους βασιλιάδες τους και θα ρημάξει ολόκληρη τη γη της Ρώμης. Θα πει στους Εβραίους: ‘Εγώ είμαι ο Βασιλιάς Μεσσίας Τον Οποίον περιμένατε. Πάρτε το ασήμι και το χρυσό από τους γκογίμ’. (Γιοσία 60, από Ράμπι Αμπραμπανέλ έως Ντανιέλ 7,13)». Αλήθεια: Γιοσία 60. Αυτό δεν είναι τόμος του Ταλμούδ και δεν υπάρχει βιβλίο με τέτοιο τίτλο. Κατηγορία: «Ένας Εβραίος μπορεί να κάνει σε μια γυναίκα μη Εβραία οτιδήποτε μπορεί ακόμα και να της φερθεί όπως θα φερόταν σε ένα κομμάτι κρέας. (Νανταρίν, 20, Β: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμισπάτς 348). Αλήθεια: Νανταρίν 20. Η πραγματική αναφορά είναι: «Οι Ραβίνοι λένε: Οτιδήποτε θελήσει ο άντρας να κάνει με τη γυναίκα του, μπορεί να το κάνει, ακριβώς όπως μπορεί να προετοιμάσει κρέας για να ικανοποιήσει την όρεξή του». Αυτό αποτελεί συνέχεια μια συζήτησης μεταξύ ραβίνων όπου ο Ράμπι Γιοχανάν υποστήριξε πως επιτρέπονται μόνο συγκεκριμένες στάσεις και πράξεις κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Οι υπόλοιποι ραβίνοι απάντησαν ότι είναι αποδεκτές όλες οι προτιμήσεις του αντρόγυνου και χρησιμοποίησαν την παρομοίωση με το φαγητό. Παρόλα αυτά, η συζήτηση αφορά τις σχέσεις ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα και είναι απάτη η μετατροπή της σε θέμα ανάμεσα σε Εβραίους και μη. Κατηγορία: «Ένας Εβραίος μπορεί να ληστέψει έναν γκόι – που σημαίνει να τον κοροϊδέψει με έναν λογαριασμό χωρίς να γίνει αντιληπτός. (Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348)». Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348. Αυτό δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ αλλά μιας συλλογής Βιβλικών σχολίων του 16ου αιώνα. Το πραγματικό κείμενο σε αυτό τον τόμο λέει ότι απαγορεύεται να κλέβουμε ακόμα και το παραμικρό από Εβραίο ή μη, από παιδιά και μεγάλους. Ένας από τους σχολιαστές σημειώνει πως σε συναλλαγή με ειδωλολάτρη θα ήταν επιτρεπτό να χρησιμοποιηθεί κάποιο τέχνασμα ή στρατήγημα προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο. Στη συνέχεια προσθέτει πως δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο να γίνεται από πρόθεση, αλλά αν ο ειδωλολάτρης ευνοήσει κάποιον με το λάθος του, είναι πρέπον να γίνει αποδεκτό το πλεονέκτημα που προκύπτει. Παρόλα αυτά επισημαίνεται πως ο γνωστός Ραβίνος Μαϊμονίδης ήταν ολοκληρωτικά ενάντιος σε τέτοιου είδους διαδικασίες. Κατηγορία: «Οι περιουσίες όλων των άλλων λαών ανήκουν στο Εβραϊκό έθνος το οποίο, κατά συνέπεια, έχει την εξουσία να τις υφαρπάξει χωρίς δισταγμό. Ένας ορθόδοξος Εβραίος δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί ηθικές αρχές απέναντι σε ανθρώπους άλλων φυλών. Μπορεί να ενεργήσει ανήθικα αν με αυτό τον τρόπο ωφελεί τον εαυτό του ή τους Εβραίους γενικότερα. (Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348)». Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα. Κατηγορία: «Πώς ερμηνεύεται η λέξη ‘ληστεία'. Ένας γκόι απαγορεύεται να κλέψει, να ληστέψει ή να πάρει γυναίκες ως σκλάβες από έναν γκόι ή έναν Εβραίο. Ο Εβραίος όμως δεν απαγορεύεται να τα κάνει όλα αυτά σε έναν γκόι. (Τοσεφτά, Αβοντά Ζαρά VIII, 5)». Αλήθεια: Τοσεφτά, Αβοντά Ζαρά VIII, 5. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα. Το Τοσεφτά δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ. Κατηγορία : «Για όλους τους όρκους, τις υποσχέσεις, τις δεσμεύσεις που ξεκινώντας από αυτή τη μέρα της συμφιλίωσης, έχουμε την πρόθεση να ορκιστούμε, να υποσχεθούμε και να δεσμευτούμε για την εκπλήρωσή τους, μετανιώνουμε εκ των προτέρων. Ας είναι παράνομοι, απαλλαγμένοι, ακυρωμένοι, κατηργημένοι, ασήμαντοι, άνευ αξίας. Οι όρκοι μας δεν θα είναι όρκοι και οι υποσχέσεις δεν θα είναι υποσχέσεις». (Σσουλχάν Αρούχ, Έντιτ 1, 136). Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Έντιτ 1, 136. Αυτό δεν είναι από το Ταλμούδ αλλά μια παραποιημένη στροφή της προσευχής Κολ Νίντρε. Η αναφορά ‘Έντιτ. 1, 136’ είναι άνευ ουσίας. [Η προσευχή Κολ Νίντρε από τον 8ο αιώνα ΚΕ δεν απαλάσσει από ένα δικαστικό όρκο ή μια υποχρέωση μεταξύ ανθρώπων, αλλά είχε την πρόθεση να απελευθερώσει έναν Εβραίο από όρκο που έκανε στο Θ-ό και κυρίως για όρκους που έγιναν υπό την πίεση της αποδοχής μιας άλλης πίστης.] Κατηγορία: «Την εποχή του Χολαμοέδ απαγορεύονταν οι συναλλαγές για οποιαδήποτε δουλειά. Επιτρεπόταν όμως να εξαπατηθεί ένας γκόι, διότι η εξαπάτηση των γκογίμ ευχαριστεί τον Κύριο. (Σσουλχάν Αρούχ, Οράχ Χαϊμ 539)». Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Οράχ Χαϊμ 539. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα. Κατηγορία : «Αν ένας Εβραίος κληθεί να εξηγήσει οποιοδήποτε μέρος ραβινικού βιβλίου, οφείλει να δώσει μόνο ψευδή εξήγηση. Όποιος παραβιάσει αυτή την εντολή θα καταδικασθεί εις θάνατον. (Λίμπρε Νταβίντ 37)». Αλήθεια: Λίμπρε Νταβίντ 37. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο όπως αναφέρθηκε και πριν. ********** Κατηγορία : Αβοντά Ζαρά (22α): Οι Χριστιανοί έρχονται σε συνουσία με ζώα. Αλήθεια: Αυτό το κατασκεύασμα δεν υπάρχει στο κείμενο. Κατηγορία : Σανχεντρίν 67α: Ο Ιησούς αναφέρεται ως γιος της Πανδίρα, ένας στρατιώτης. Η μητέρα του είναι γυναίκα κοινή. Αλήθεια: Σύμφωνα με μια υποσημείωση στο Ταλμούδ, αυτό το κομμάτι αναφέρει έναν Εβραίο επαναστάτη με το όνομα Μπεν Στάντα ή Μπεν Παντίρα που καταγόταν από την Αίγυπτο, υποστήριζε πως ήταν προφήτης και οδήγησε τους οπαδούς του στο όρος Τσιόν και εκτελέστηκε από τους Ρωμαίους, 100 χρόνια μετάτην εποχή του Ιησού. Η υποσημείωση αναφέρει επίσης πως οι Χριστιανοί έχουν καταλάβει λάθος ότι αυτό το εδάφιο περιγράφει τον Ιησού και προσπάθησαν να κατακρίνουν ή αν καταδικάσουν τους Εβραίους εξαιτίας του. Σημειώνουμε το θρύλο για τον Κέλσο, τον Έλληνα φιλόσοφο που διαφώνησε με το μάρτυρα Ιουστίνο το 2ο αιώνα και ο οποίος επανέλαβε την ιστορία πως ο Ιησούς ήταν γιος ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου που ονομαζόταν Πανδέρα. Κατηγορία: Κελουμπάθ (11α-11β): «Όταν ένας ενήλικος έρχεται σε συνουσία με ένα μικρό κορίτσι… Αυτό σημαίνει ότι: Όταν ένας ενήλικος έρχεται σε συνουσία με ένα μικρό κορίτσι… δεν είναι τίποτα, γιατί όταν το κορίτσι είναι λιγότερο από αυτό [βλέπε υποσημείωση] τριών ετών είναι σαν κάποιος να βάζει το δάχτυλο στο μάτι [βλ. Υποσημείωση] και δάκρυα έρχονται ξανά και ξανά, έτσι και η παρθενία επιστρέφει στο τρίχρονο κορίτσι». Αλήθεια: Αυτή είναι πιθανόν η πιο δόλια αναφορά από όλες. Οι λέξεις αναφέρονται σωστά, αλλά εκτός νοήματος. Όλες οι μετέπειτα λέξεις (βλ. Υποσημείωση) εμφανίζονται στην υποσημείωση και για το λόγο αυτό δεν ανήκουν στο κυρίως κείμενο του Ταλμούδ. Αυτό το κομμάτι δεν είναι συζήτηση σχετικά με την απαγόρευση των σεξουαλικών σχέσεων ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά. Το συμπέρασμα των ραβίνων είναι ότι αν ένα κορίτσι κάτω των τριών ετών είχε επαφή με κάποιον άντρα, όταν μεγαλώσει εξακολουθεί να θεωρείται παρθένα για νομικό σκοπό και για γάμο. Με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπει τη σχέση μεταξύ ενός ενήλικα και ενός παιδιού. (Γενικά ο Πλεύρης χρησιμοποιεί τη λέξη Χριστιανοί εκεί όπου στο Ταλμούδ γράφεται ειδωλολάτρες. )

Τι ειναι το ταλμούδ(αναφορες απο Εβραιους Ραββινους στην Ελλαδα)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ Το Ταλμούδ σημαίνει “μελέτη” και είναι η συντομογραφία για το “Ταλμούδ Τορά”. Η λέξη “τορά” έχει αποδοθεί λανθασμένα ως “νόμος” αντί για “καθοδήγηση” ή “διδασκαλία”. Το Ταλμούδ συνίσταται από δύο μέρη: την Μισσνά (την πρώτη Εβραϊκή νομική συλλογή από την εποχή του Μωσαϊκού Νόμου) και την Γκεμαρά δηλ. από το σύνολο των σχολίων επάνω σε αυτήν. Η Μισσνά συντάχτηκε και εκδόθηκε από το Γιουντά Ανασσί το 200 Κ.Ε. Η γλώσσα στην οποία έχει γραφεί η Μισσνά είναι η καθομιλουμένη Εβραϊκή. Υπάρχουν δύο είδη Γκεμαρά, η Βαβυλωνιακή και η Παλαιστινιακή. Η γλώσσα της παλαιστινιακής Γκεμαρά είναι η Δυτική Αραμαϊκή ενώ η βαβυλωνιακή Γκεμαρά είναι γραμμένη στην ανατολική Αραμαϊκή. Η Μισσνά μαζί με τη Βαβυλωνιακή Γκεμαρά είναι γνωστή ως Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Η Μισσνά μαζί με την Παλαιστινιακή Γκεμαρά είναι γνωστή ως Παλαιστινιακό Ταλμούδ. Πρέπει να σημειωθεί ότι ουδέποτε τα δύο Ταλμούδ εκδίδονται μαζί. Το Ταλμούδ είναι ένα από τα πλέον παραχαραγμένα κείμενα όλων των εποχών. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτήν την παραχάραξη, παρακαλώ, επισκεφθείτε την διαδικτυακή διεύθυνση της Χαμπάντ Ελλάδας http://www.chabad.gr/templates/articlecco_cdo/aid/634393 για μια σειρά αξιόλογων άρθρων του κυρίου Ιακώβ Σίμπι. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΑΒΒΙΝΟ ΧΙΛΛΕΛ “Να μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θες να κάνουν οι άλλοι σε εσένα. Αυτός είναι όλος ο νόμος: τα υπόλοιπα είναι απλοί σχολιασμοί αυτής της βασικής αρχής”.